นิทานสอนใจ

ชาวนากับนกเขา

นิทานสอนใจ เรื่อง ชาวนากับนกเขา

ชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นคนยากจนมีอาชีพรับจ้างทำนาให้กับเพื่อนบ้านเพราะเขาไม่มีนาเป็นของตนเอง เนื่องจากกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก
เขาทำนาทุกวันแต่ก็ได้ค่าจ้างเพียงเล้กน้อยเพียงพอกินไปวันๆเท่านั้น ไม่เหลือที่จะไปซื้อเสื้อผ้าหรือซื้อหาสิ่งของอื่นใดได้

เทวดาที่ประจำท้องทุ่งนาแห่งนั้นเห็นว่าชายหนุ่มยากจนผู้นี้เป็นคนขยันขันแข็ง จึงเมตตาประทานนกเขาวิเศษตัวหนึ่งให้แก่หนุ่มชาวนา

เย็นวันนั้นขณะที่เสร็จจากทำนาแล้วกำลังจะกลับบ้าน ชายหนุ่มก็ต้องประหลาดใจนักที่เห็นนกเขาตัวหนึ่งบินมาเกาะที่บ่าข้างขวาของตน

ชายหนุ่มจึงนำนกเขากลบบ้านแล้วทำกรงไม้อย่างสวยงามให้นกเขาได้อยู่อาศัย
ชายหนุ่มห้อยกรงนกไว้ที่ริมหน้าต่างกระท่อมน้อยของตน แล้วก็หาเมล็ดข้าวโพดและเมล็ดถั่วงาต่างๆ มาให้นกเขากินเป็นอาหารทุกวัน

เช้าวันหนึ่งชายหนุ่มได้ยินเสียงนกเขาร้องแปลกๆ จึงรีบลุกออกมาดุก็พบว่านกเขาได้สำรอกเพชรเม็ดหนึ่งออกมาจากปาก
ชายหนุ่มตกตะลึงเป็นยิ่งนัก แล้วเขาก็ตัดสินใจนำเพชรเม็ดขนาดเท่าเมล็ดถั่วนั้นไปขายที่ในเมือง ซึ่งปรากฏว่าได้เงินทองมาเป็นจำนวนมาก
ชายหนุ่มจึงเริ่มมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายขึ้น เขามีบ้านใหม่ ได้ซื้อที่นาเป็นของตนเองไม่ต้องไปรับจ้างเหมือนอย่างแต่ก่อนอีกต่อไป

เดือนต่อมานกเขาก็สำรอกเพชรออกมาอีกเม็ดหนึ่ง ชายหนุ่มก็รับนำไปขายได้เงินทองมาเป็นจำนวนมหาศาล
และในเดือนนั้นชายหนุ่มก็ได้แต่งงานกับหญิงสาวสวยซึ่งเป็นลูกของพ่อค้าใหญ่ในตำบลนั้น แต่แล้ววันหนึ่งชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นภับภรรยาว่า
“ข้าคิดว่าในท้องเจ้านกเขาตัวนี้คงจะมีเพชรอีกหลายสิบเม็ดแน่นอนเลยทีเดียว เรื่องอะไรเราจะต้องรอให้มันสำรอกออกมาเดือนละ 1 เม็ดเท่านั้นเล่า”

เมื่อผู้เป็นภรรยาเห็นดีเห็นงามด้วย ชายหนุ่มจึงได้จับนกเขามาผ่าท้องออกด้วยหวังจะได้เพชรในท้องของนกเขานั้น
แต่ทว่าในท้องของนกเขามิได้มีเพชรแม้แต่เม็ดเดียว มีเพียงตับไตไส้พุงเหมือนกับนกธรรมดาทั่วไป
ซึ่งก็แน่นอนว่าเมื่อถูกผ่าท้องแล้วนกเขาก็สิ้นใจตายในที่สุด

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า โลภนักมักลาภหาย